Wyspa Spichrzów 1985-1995

Wyspa Spichrzów Wyspa Spichrzów jest miejscem (eksterytorium) wyzwalającym szczególne odczucie przestrzeni historii, tego co byłe i jednocześnie uczestniczące, obecna jako nawóz kulturowy – fermentujące złoża. Pracując na „Wyspie”, czerpałem ze świadomości wielu warstw pod stopami: gruzu, ziemi, spalonego zboża, zwęglonych podłóg itd. Ciągle napotykałem utracone fragmenty, warstwy przywracane, które wpływają na kształt teraźniejszy powstających w tym miejscu realizacji. Konstytuowanie mediów w obliczu miejsca, powoływanie ich, które jest zarazem odczytywaniem. Retrospektywa negatywu w pozytyw, zagospodarowanie zdegradowanego, które nigdy nie utraciło inspirujących treści. Odciski fundamentalnych praw kultury subiektywizowane na styku egzystencji i artefaktu, a to w perspektywie podwójnej od – mikroobszaru ciała w mięsność, po makropole konstruowania „cieni” monumentalnych budowli. Interpersonalne kontakty i związki artysta-artysta, rodzaj wspólnotowej aktywności, przekształcające się w autonomiczne gniazda, umieszczające nas na poziomie szumu jednostkowości (istotności indywidualnej). W oczyszczonej przestrzeni następuje wyciszenie, wybielenie (biel jako rodzaj pustki) według Beckettowskiego modelu, które ma miejsce, następuje, teraz jest. Przywołana przestrzeń, miejsce – Wyspa Spichrzów – jest tylko modelem, skrótem szerszych, ogólniejszych poszukiwań innej przestrzeni, innego lądu, mitycznego lądu spełnienia artystycznego, który i tak przewrotnie jest bliski, gdyż tkwi pod stopami jako jedyny możliwy do spełnienia tu i teraz. Grzegorz Klaman, Wyspa, w: Seminarium Projekt Wyspa. Natura – Kultura – Wyspa –Woda – Teraźniejszość – Przyszłość / Seminar Island Project. Nature – Culture – Island – Water – Presence – Future, Galeria Wyspa, Gdańsk 1993, s. 3.